Dit is ook iets, dat je niet elke dag op je bord krijgt: jazz uit het Groothertogdom Luxemburg. En toch, het bestaat. Natuurlijk bestaat het en met dis trio van pianist Michel Reis, bassist Marc Demuth en drummer Paul Wiltgen hebben we zelfs een band over de vloer, die door niemand minder dan Joshua Redman uitgebreid in de armen gesloten werd. Die mens staat er niet meteen om bekend zich met rommel in te laten en, nu ik deze “Sly” enkele keren beluisterd heb, begrijp ik waarom Redman geregeld podium en affiche deelt met deze drie Luxemburgers en zelfs een aantal van hun composities op de setlist van zijn eigen kwartet heeft gezet.

De Luxemburgse drie zijn met “Sly” aan hun vierde plaat toe en die staat helemaal in het teken van de Vos, die figuur, die niet alleen bij ons als “Reinaert” bekend is als bijna-menselijke figuur, die intelligentie, list en sluwheid verenigt. Ook in Luxemburg blijkt “Renert” een heel aparte positie te bekleden in het culturele erfgoed en wordt het verhaal vaak gebruikt om de aparte positie van de Luxemburgers te beschrijven -ze zijn weinig talrijk, wonen in een klein landje, worden omgeven door groten als Duitsland en Frankrijk en moeten dus alles uit de kast halen om zichzelf te kunnen zijn en blijven. Het lijkt voorwaar een beetje op het Belgische verhaal, maar dit terzijde: de drie muzikanten zijn zich, mede onder invloed van hun vele reizen -ze speelden haast overal, van Europa en Azië tot Noord- en Zuid-Amerika en West-Afrika- almaar meer bewust geworden van hun binding met die geboortegrond. Niemand kan namelijk ooit wegwerken wat de geboortegrond aan impact heeft op eenieder van ons.

Dat wordt hier muzikaal vormgegeven in een bakkersdozijn nummers die weliswaar vanuit de klassieke pianotrio-setting tot stand gekomen zijn, maar die een bijzonder soort intensiteit vertonen, die ik nooit eerder elders hoorde: nu eens Mozartiaans huppelend, dan weer bijzonder ingetogen en telkens weer opbouwend naar een climax, zonder dat dat tientallen decibels hoeft te veroorzaken. De drie heren houden duidelijk ook van rock, getuige bv. “No Storm Lasts Forever” en ze slagen erin de vos gestalte te geven middels speelse ritmewijzigingen, accentverschuivingen, onverwachte loopjes, enfin, helemaal zoals een vos is: handig, geslepen, sluw, schuchter en sterk tegelijk en vooral…snel denkend.

Herinner u de fabel van de la Fontaine: de vos krijgt de ijdele raaf zover dat-ie een liedje zingt. Dat liedje interesseert de vos niet één seconde, maar het stukje kaas dat de raaf vasthield, daar was het hem om te doen. De drie muzikanten krijgen haast om beurten de hoofdrol toebedeeld en wat daarbij opvalt: ze lopen elkaar niet voor de voeten, integendeel: ze gunnen elkaar de ruimte om te schitteren, wat eigenlijk heel “onvossig” is, maar kom. Een klein uurtje heel knappe jazz, hedendaags, zeer zeker, met op geregelde tijdstippen een uitschieter in de trage of in de snelle richting. Of je nu naar “Diary of an Unfettered Mind” luistert of naar het ronduit fantastische “Venerdi al Bacio” of naar “The Rebellion”, dat met zijn ruim zes minuten de lengtekampioen van de plaat is…het maakt niet uit: het trio weet telkens weer te verrassen en wisselt verrassende akkoorden af met heerlijke tempowissels en gedurfde toonwijzigingen en telkens weer klinkt dat meer dan aangenaam. We zijn in Vlaanderen en Brussel niet langer de enigen, die boeiende hedendaagse jazz maken. Welkom aan de Groothertogdommers!

(Dani Heyvaert)